Met een ticket voor de finale van de TRIXXO Cup op zak, kijken we even terug met de staf van Jeval Promo 2. Coach Bieke Dewit, assistent Hans Minten, scout Frank Lens en teambegeleider Kim Thijs vertellen met trots over een parcours dat even verrassend als straf is.

Jullie staan in de finale, maar dat was niet het oorspronkelijke plan, toch?
Bieke: “Nee, eigenlijk is deze ploeg samengesteld uit speelsters van drie verschillende teams. Omdat ze doorheen het jaar ook samen trainen, zijn ze wel goed op elkaar ingespeeld. Maar een bekerfinale… nee, dat stond niet meteen op de planning.”

Hoe verliep de start van het bekeravontuur?
Hans: “In de eerste poule wonnen we onze eerste thuiswedstrijd tegen Diepenbeek. Daarna gingen we op verplaatsing naar Pelt. Dat team was erg gemotiveerd, maar we speelden sterk en wonnen met 0-3. Alles ging goed, tot we in Peer net niet ons niveau haalden. Zij gingen met de overwinning lopen.”

Was het avontuur toen afgelopen?
Frank: “Dachten we wel, ja! Maar een paar dagen later kwam het verrassende nieuws: we mochten als beste verliezer tóch verder bekeren. De #roadtotongeren was ineens weer open!”

En toen ging het snel, zeker?
Bieke: “Op 6 december gingen we naar Sint-Truiden en speelden tegen hun Promo 2. We haalden er een mooi Sinterklaas-cadeautje op: een vlotte 0-3 winst. Mijn geplande skivakantie moest ik een dagje uitstellen, want op 21 december mochten we opnieuw aan de bak – dit keer thuis tegen Mavo. Onze meisjes waren nog wat moe van de examens, maar knokten zich met 3-1 naar de volgende ronde.”

Dan kwam de halve finale. Spannend?
Kim: “Dat was een topmatch. Op het programma: Sint-Truiden Promo 1, die uit waren op revanche. We hadden hen uit de beker gewipt, dus ze stonden op scherp.”

Bieke: “De eerste set ging nipt naar hen met 26-24, maar wij pakten set twee met 13-25. In set drie lieten de zenuwen zich voelen, 25-21 verlies. Maar dan… die vierde set was pure spanning: we werkten zes matchballen weg en wonnen met 32-34. Onze supporters zweepten ons op, de veer bij Sint-Truiden brak. We wonnen de vijfde set en dus de match: 2-3. Onze kreet ‘Luchadores’ – Spaans voor strijders – kwam helemaal tot zijn recht.”

En toen: dé confrontatie met Tongerlo…
Bieke: “Tongerlo, de koploper in Promo 1, stond met Tom Peeters aan het roer – toevallig de trainer van wie ik vroeger nog les heb gehad. Dat maakte het extra bijzonder. Gelukkig mochten wij thuis spelen, dat gaf ons een boost.”

Hans: “We kwamen 2-0 voor, maar gaven set drie nipt weg: 28-30. De finale was zó dichtbij. In set vier herpakten we ons en maakten het af: 3-1 winst. Opluchting, trots, blijdschap – alles tegelijk!”

Wat nu? Grote voorbereidingen op de finale?
Bieke: “Nee hoor, we blijven met de voetjes op de grond. We trainen gewoon verder zoals altijd. Geen speciale rituelen, geen gekke plannen. Werken loont – dat weten we ondertussen.”

Wat betekent deze finale voor het team?
Kim: “Of we nu winnen of verliezen – we zijn nu al trots. Onze meisjes hebben een schitterend parcours afgelegd, dat pakt niemand ons nog af.”

En hoe gaan jullie dit vieren?
Bieke, lachend: “Er is al lang sprake van karaoke. Dus dat wordt het sowieso! Het is een tof team, met leuke ouders die goed aan elkaar hangen. We gaan veel boxen nodig hebben om dat zangtalent los te laten. En de beelden? Die houden we lekker voor onszelf. What happens in Alken, stays in Alken…” 😄